Erhan Şermet’in Radio Sarajevo üzerine düşünceleri

Birkaç gün önce sevgili Engin Güneysu'ya uğrayarak sipariş vermiş olduğum "Radio Sarajevo" kitabını aldım. Aslında bu yıllar içinde oluşumuna kısmen tanıklık etmiş olduğum bir çalışmaydı. Engin Balkanlar'a yaptığı sayısız yolculuğun hikayelerini anlatmış, çektiği kimi fotoğrafları ben ve ortak arkadaşlarımızla paylaşmıştı. Engin'le sohbet ederken  Engin'in zarif bir ithafını da taşıyan Radio Sarajevo'yu bitmiş bir eser olarak elimde tutmanın harika bir şey olduğunu düşündüm.

                                                                   

Böyle düşünmemin bir kaç sebebi var: En başında fotoğrafların kalitesi ve Engin'in öykü anlatmaktaki hüneri sayılabilir. Kitap, yakın tarihin bir trajedisine yerelliğin renkleri, doğrudan olup bitenin izleri üzerinden yaklaşıyor ve kurgusunun inceliğiyle evrensel olana dokunuyor.  Bu tek başına kitabı edinmek için yeterli bir neden. Ama elimde tuttuğum, şu anda da masamın üstünde duran kitabın yaptığı başka bir şey daha var: Radio Sarajevo, fiziksel olarak ortaya çıkarılışındaki sayısız estetik dokunuş ve tasarımıyla bir kitap olmaktan çıkıp başlı başına bir sanat (ya da isterseniz koleksiyon) objesine dönüşüyor. Internet çağında fotoğrafa ulaşmanın bu derece kolaylaştığı düşünülürse, bir fotoğraf kitabının basit bir fotoğraflar toplamından öteye gidebilmesi, kendi kurgusuna ve özgün diline sahip olabilmesi gerekiyor. Bu açıdan Engin'in çalışması izleyene verdiği hazzın ötesinde, bence öğretici bir değer de taşıyor.

Bu saydığım iki öğe elbette önemli ama bir de üçüncü bir öğe var ki, tam da bugünün Türkiyesi ile ilgili: Gerek kültürel iklimin yozlaşması gerekse ekonomik güçlükler bizleri sanatsal üretim konusunda çekingen, hatta ümitsiz kıldı. Engin, başarılı, derinlikli bir üretimin her koşulda mümkün olabileceğini bize bu güzel çalışmasıyla gösteriyor, hala umut var. Ne demişler, şarkı söylemek isteyen, her zaman şarkısını bulur.  

Kitabı edinmenizi samimiyetle tavsiye ederim.